O metodzie

Usprawnianie widzenia, terapia widzenia, rehabilitacja wzroku, wspomaganie widzenia - terminy używane zamiennie w odniesieniu do rozwijania umiejętności posługiwania się wzrokiem u dzieci.
Oddziaływania te mają na celu zwiększenie skuteczności wykorzystania widzenia w codziennym funkcjonowaniu dziecka.

Terapia widzenia obejmuje:

• stymulowanie do patrzenia tj. prowokowanie do otwierania oczu, zwracania głowy i oczu w kierunku bodźców wzrokowych (np. światła, obiektów);
• stymulowanie widzenia tj. dostarczanie bodźców wzrokowych odpowiednich do możliwości wzrokowych dziecka;
• rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych: lokalizowanie wzrokiem, fiksacja, śledzenie, zbieżność, przenoszenie spojrzenia, przeszukiwanie wzrokiem, wodzenie;
• rozwijanie pojęć tj.: rozpoznawanie obiektów na podstawie informacji wzrokowych;
• rozwijanie pamięci wzrokowej;
• rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej;
• rozwijanie tzw. wyższych sprawności wzrokowych tj.: identyfikowanie obiektów na obrazkach, dobieranie obiektów do obiektów, dobieranie obrazków do obiektów oraz obrazków do obrazków, interpretacja historyjek obrazkowych, odnajdywanie szczegółów etc;
Terapia widzenia rozpoczyna się od funkcjonalnej oceny widzenia, na podstawie której określa się aktualny poziom rozwoju funkcji wzrokowych. Następnie na podstawie diagnozy przygotowuje się indywidualny program wspomagania rozwoju widzenia (zestaw zabaw i ćwiczeń, które mogą prowadzić do rozwoju widzenia u danego dziecka).

Terapia widzenia przeznaczona jest dla:

• osób, u których nastąpiło osłabienie widzenia przed 6 rokiem życia (np. zaćma wrodzona, achromatopsja, zanik/niedorozwój nerwów wzrokowych, wysoka krótkowzroczność, degeneracje siatkówki etc.);
• dzieci przedwcześnie urodzone, u których występuje niedojrzałość układu wzrokowego;
• dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym;
• dzieci z zaburzeniami neurologicznymi;
• dzieci z wadami genetycznymi;
• dzieci po urazach i infekcjach mózgu;
• dzieci z problemami w nauce (m.in: zaburzenia akomodacji, zaburzenia w ruchomości gałek ocznych, zaburzenia konwergencji etc.) - optometryczna terapia widzenia;
• dorosłych po udarach, wylewach;
• dorosłych, u których nastąpiło pogorszenie widzenia w wyniku choroby m.in: AMD, retinopatia cukrzycowa, infekcje czy urazu.

Rehabilitacja wzroku ma duże znaczenie szczególne w przypadku dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną, u których właściwie dostosowane stymulacje, wykonywane systematycznie i konsekwentnie, wywołują i przyśpieszają rozwój niezbędnych umiejętności. Rozwój widzenia przy odpowiednim stymulowaniu dziecka słabowidzącego może nie różnić się od rozwoju widzenia dziecka prawidłowo widzącego.

  Terapeuci

mgr Anna Mrozek